
Uit liefde bloeit
altijd iets moois
Jana’s wortels
Mijn ouders noemden me Jana Deknop, maar ik bleek eerder een Nena. Ik zei namelijk heel vaak nee.
Ik wilde zelf bepalen wat ik ging doen. Ik kon bijvoorbeeld heel moeilijk jeansbroeken verdragen en koos resoluut voor leggings met printjes. Als het even kon ook nog eens met olifantenpijpen en met geel erin. Mijn ouders hebben vaak geprobeerd, maar gaven het dan toch maar op om mij in jeansbroeken te wurmen. In plaats daarvan gingen ze op zoek naar die zeldzame leggings waar ik mijn zinnen op had gezet.
En buiten mijn broeken, koos ik ook mijn andere kledingstukken zelf. Op de foto kan je zien dat ik fier mijn ‘Free Girl’ t-shirt droeg. Een Deknop was ik duidelijk wél, want zoals we in onze familie zeggen: “as ne Deknop iet in zijne kop heet, dan heet die het niet in zen gat”. En ja, als ik iets in mijn hoofd had, was er veel nodig om me op andere gedachten te brengen.
Ik vond toen al dat alles wat spontaner mocht. Minder hoe het hoort en meer hoe het voelt.
Als 7-jarig meisje ging ik bijvoorbeeld 2 of 3x dansles volgen, maar het voelde niet goed. Al die choreografie en stretchoefeningen, ik zag er het nut echt niet van in. Laat mij maar voor mijn spiegel dansen en springen, schreeuwen en zingen dacht ik. En als ik dan toch mocht kiezen, dan het liefst op de Spice Girls, want de ‘Free Girl’-spirit voelde ik bij hen helemaal.
Als giga-fan van de Spice Girls verzamelde ik alles en plakte het in mijn verzamelmap. Letterlijk alles, van krantenartikels tot de verpakking van mijn lekstokken. Ik had zelfs sloefen van de Spice Girls, want die girlpower wou ik laten zien en uitdragen. Wanneer ze stopten viel ik dan ook in een zwart gat.
“Stop right now Thank you very much, I need somebody with the human touch,
Hey you you always on the run, Gotta slow down baby, got have some fun”
– Spice Girls –
Ik werd natuurlijk ook ouder en dansen en springen was op een gegeven moment niet meer cool. Dus paste ik mij aan en probeerde ik vooral ‘normaal’ te doen om erbij te horen.
Maar al dat aanpassen leverde een grote innerlijke strijd op. Ik was zo hard op zoek naar verbinding, dat ik mijn Free Girl-spirit steeds meer onderdrukte. Ik volgde les zoals een voorbeeldige leerling, ik praatte mee met alles. Maar het voelde niet als iets waar ik blij van werd; waar ik energie van kreeg. Dus ik deed ook vaak niet mee. Ik ging niet feesten en drinken. Ik leefde niet het leven van een typische tiener. Het voelde voor mij zeer juist, maar tegelijk ook zeer eenzaam.
Ik had echt het gevoel dat ik nergens thuishoorde.
Tussen de ‘rationelen’ voelde ik mij te emotioneel en tussen de ‘emotionelen’ voelde ik mij te rationeel. Tot Rihanna haar podium nam. Ik weet het nog goed, ik zat in het vierde middelbaar en voor de godsdienstles hadden we de opdracht gekregen om een nummer op te zetten dat onze persoonlijkheid beschreef.
Ik koos ‘A girl like me’, omdat het mijn beleving helemaal omschreef. Het is geen liedje waarvan je vrolijk wordt of waaraan je denkt bij een favoriet liedje. Maar op dat moment omvatte het alles. Ik voelde mij niet meer alleen, ik voelde mij gezien. Ik voelde dit lied in mijn hele lichaam, waarbij deze zin alles omvatte:
“When the whole world’s turnin’ left, it’s when I’m goin’ right. I need someone to let me be just who I am inside”
– Rihanna –
En toen ik op kamp ging met kinderen en jongeren met een beperking, leefde ik helemaal op. Ik mocht zijn wie ik was en kreeg massa’s liefde terug. Ik voelde onvoorwaardelijke liefde, zonder prestatie- of bewijsdrang. Ik was goed genoeg met al mijn tekortkomingen. Daar werd onbewust het eerste zaadje van Bloemta geplant. Ik besloot toen om de opleiding maatschappelijk werk te volgen.
Tijdens die opleiding botste ik echter op de bureaucratisering. “Hoezo moeten we alles volgens plannen, structuren en voorgekauwde manieren doen? Ging dit net niet over die onvoorwaardelijke liefde zonder bewijsdrang?” En aangezien ik mijn Free Girl- spirit had teruggevonden, stelde ik deze vragen nu ook luidop. Zo heb ik tijdens het vak beleidsvorming heel veel dingen die de docent zei in vraag gesteld. Ik ben die docent nog steeds dankbaar dat ik toen mijn kritische geest de vrije loop mocht laten. Hij heeft toen mijn kritische vragen ook elke keer goed ontvangen en probeerde er steeds een duidelijke uitleg aan te geven. Bij dat vak was mijn kritische geest een geschenk voor de docent en de docent was een geschenk voor mijn kritische geest. Zonder dat hij het toen besefte (en ik ook 😉 ) heeft hij mij toen doen inzien dat kritisch zijn ook een positieve kant heeft.
Mijn medestudenten doopten me daardoor om tot kritische Jana, al weet ik niet of zij dat altijd positief bedoelden.
Want kritisch zijn wordt vaak gezien als moeilijk doen of tegen iets zijn, alleen vergeten we dan dat kritisch zijn net ervoor zorgt dat er nieuwe dingen ontstaan.
Het is net doordat ik kritisch heb kunnen kijken naar de wereld en hoe ze nu vorm is gegeven dat ik heb kunnen zien dat we te veel handelen vanuit voorwaardelijke ‘liefde’. We moeten eerst iets doen voor we iets krijgen of we krijgen iets en moeten dan iets in de plaats doen.
We zijn vooral vergeten wat onvoorwaardelijkheid en liefde betekent. Dus nu kan ik zien dat mijn kritische geest een geschenk is, wanneer je voor onvoorwaardelijke liefde wil gaan.
Ik studeerde af, solliciteerde en werd leefgroepbegeleider, individuele begeleider en contextbegeleider. Ik ging van de ene job naar de andere, zoekend naar welke job mij het meeste lag.
Ik werd vaak geconfronteerd met onrecht. Ik zag hoe mensen klein werden gehouden, zowel collega’s als jongeren. Er was bijvoorbeeld een meisje dat verder wilde studeren, maar dacht dit nooit te kunnen gezien de context. Ik had uitgelegd dat dit een heel traject was, maar op zich wel mogelijk was. Het meisje had terug een richting om naartoe te werken, alleen wilden mijn collega’s haar dit traject besparen. Ik werd aangesproken op het feit dat ik haar valse hoop gaf. Gelukkig heb ik toen vooral gedaan wat goed aanvoelde in plaats van wat hoorde, want ze heeft me laten weten dat ze nu haar droomjob heeft.
Dit was één van de vele voorbeelden van onderdrukking waarbij ik het moeilijk had om stevig te blijven staan. Ik probeerde dus mijn kritische stem te gebruiken, maar ik voelde me vaak terug het meisje van op de middelbare school die zich vooral wilde aanpassen. Ik wilde mijn Free Girl-spirit snel terug wegstoppen, aangezien ik me niet gesteund voelde.
Maar ik weigerde toe te geven op mijn hoogste waarden. Ik weigerde kinderen hun toekomst af te nemen. Ik weigerde mee te gaan in machtsspelletjes en onderdrukking.
Mijn strijd werd te groot, te hard, te veel tegen in plaats van voor.
Ik was een ‘nee-zegger’ tegen onderdrukking in plaats van een ‘ja-zegger’ voor expressie.
Ik was op en belandde thuis met een burn-out. Ik schreef toen veel blogs als een soort dagboek. Op mijn dieptepunt schreef ik dit:
Het is zo angstaanjagend dat ik nooit rust zal vinden. Ergens is dat het enige wat ik wil. Rust, mildheid en alles behalve druk. De druk werkt zo verstikkend. Het is zo vermoeiend allemaal. Ik wil iedereen begrijpen, maar is er iemand die mij wil begrijpen in plaats van te veranderen?
Every flower blooms at a different pace
– Suzy Kassem –
Langzaam ontdekte ik dat er veel meer macht, kracht en rust in mij zat dan ik altijd dacht.
Ik investeerde in mijn persoonlijke groei. Stap voor stap begon ik meer en meer te geloven dat ik zélf de persoon was naar wie ik al die tijd zocht. De eerste stap om meer onvoorwaardelijke liefde te ervaren is me die zelf geven. Ik gaf ze aan de jongeren die ik begeleidde, maar nu was het tijd om liefde aan mezelf te geven. Ik veranderde gedachten over ‘nog beter’ en ‘iets minder’ in ‘goed genoeg’. Ik werd goed genoeg, mijn positie op dit moment werd goed genoeg, alles werd goed genoeg.
En toen besefte ik dat er in Jana Deknop nog een element zit. De knop die tot bloei wilt komen, want goed genoeg was geen beschermingsmechanisme. Goed genoeg werd de rust en warmte die ik nodig had om het knopje te doen open bloeien. Mijn drijfveer naar verandering met mijn kritische blik is gebleven. Alleen moet die verandering niet meer meteen gebeuren, want op dit moment is alles al goed genoeg.
In die rust voelde ik dat er meer in mijn knopje zat dan dat ik liet zien. Ik wilde de bloem zijn. Ik voelde dat het binnen bedrijfscoaching lag en behaalde ook mijn diploma, maar deed er niets mee omdat de tijd nog niet rijp was. Ik probeerde het eerst nog even binnen het onderwijs. Ik werd de bloem aan de tak als leerlingbegeleider, leerkracht en beleidsmedewerker.

Maar in 2022 ben ik tot het besef gekomen dat mijn bloem alle aandacht verdient. Na een tijd van groeien en bloeien aan verschillende bomen, en geforceerd proberen te floreren in elke context, zag ik wat mijn knop echt wil: Jana Deknop zijn. Eindelijk echt JA zeggen tegen mezelf. Op al mijn facetten, al mijn emoties, op alles wat ik ben. Ik zeg JA tegen verbinding, JA tegen nieuw avontuur en met Bloemta zeg ik ook JA tegen jou!
Yes human, we’re gonna be somebody with a human touch.
En door Bloemta op te starten wil ik alle kinderen en leerkrachten de ‘goed genoeg’-vibe laten voelen. Ik wil de essentie in het onderwijs krijgen, want het onderwijs is de afgelopen jaren een schim geworden van zichzelf. Ondanks de vele tekortkomingen is het onderwijs op dit moment ‘goed genoeg’. Toch snakt het onderwijs naar verbinding, want het ervaart op dit moment enkel maar afwijzing. Ik kan het niet langer aanzien, ik wil leerkrachten zoals mijn docent het vertrouwen geven dat werken met je hart een verschil maakt. Ik wil leerlingen zoals dat meisje het vertrouwen geven dat als je het hart (geen schrijffout) genoeg wilt, je het kan bereiken. Vanaf nu is Deknop een symbool van vertrouwen. Ik vertrouw erop dat jouw zaadjes, knopjes en wortels enkel nog wat meer ‘goed genoeg’-vibe nodig hebben om te kunnen aarden, groeien, bloeien en floreren.
Vanuit liefde bloeit altijd iets moois, laten we de taal van de liefde terugvinden.
Shines like a flower fades while she grows and then she wipes your tears away holding your hand someday like lovers do. You hesitate another while showing her magic smile and dreams come true. When she goes nananana nananana
– The Radios –